Polen deel twee

Vanuit Krakau een verslagje van afgelopen week.

Gelukkig ben ik heelhuids terug uit Oekraine gekomen en inmiddels ben ik in Krakau beland.

De fietstocht terug uit Oekraine verliep prima. Het was de eerste keer dat ik dezelfde weg terug fietste. Grappig om te merken dat het van de andere kant er weer heel anders uit ziet. Tot aan de douane verliep alles prima. Mijn fiets tussen de poortjes gewurmd en al snel kreeg ik een stempel om weer 'uit te checken'. Daarna kom je op een stukje 'niemandsland' van enkele honderden meters tussen de twee landen. Na 300 meter kwam een Oekrainse militair me achterna gerend en vroeg me nogmaals om mijn paspoort. Via de z'n walkie-talkie kreeg hij door dat mijn paspoort niet in orde was. Hij zei dat ik direct terug moest naar de grenspost in Oekraine. Daar sta je dan, links van je wapperen de Poolse en Europese vlag en rechts de Oekraiense waar je naar terug moet. De militair rende al terug naar z'n grenspost. Een paar seconden heb ik getwijfeld, van alles gaat door je hoofd. Ik had besloten toch zsm richting de Poolse grens te gaan, wat nog maar 100 meter was, en niet de orders op te volgen. De Poolse douanier had het zien gebeuren en zei 'pasport quick quick.' Direct ingechecked, en alles was in orde. Hij gaf me een hand en zei 'welcome to Poland my friend'. We moesten beiden lachen, al was het maar van de schrik. De militair was op z'n zachts gezegeds niet erg vrolijk... maar ja, ik was weer in Europa. De douanier hield nog vriendelijk de deur voor me open zodat ik makkelijk kon vetrekken. Vervolgens weer naar dezelfde camping als drie dagen eerder gegaan.

Conclusie over Oekraine, erg vriendelijke mensen. Mode: gouden tanden en zo kort mogelijke rokjes.

De volgende had ik besloten om naar het uiterste zuiden te fietsen, door de Karpaten. Na 8 kilometer heb ik er de bijl toch maar bij neergegooid. De bergen waren zo hoog en stijl. Plus een temperatuur van boven de 35 graden maakten het voor mij onmogelijk. Ik ben terug gefietst en heb een andere route genomen. Helaas was die net zo bergachtig en duurde het 30 kilometer voor het weer een wat heuvelachtig werd. In totaal 9 kilometer mijn fiets de berg op geduwd. Om de paar honderd meter ben ik gaan liggen en wat gegeten en gedronken. Op zo'n moment ga je wel denken waar je mee bezig bent. Je probeert alles weer in perspectief te plaatsen. Pas dan mis je de dagelijkse dingen zoals: relaxed een filmpje kijken met Constance, bier drinken met je vrienden, (vieze) Pickwick thee drinken met je moeder.

In twee dagen ben ik in Krakau uitgekomen. Gelukkig heb ik twee campings gevonden, waar ik heb kunnen overnachten. De derde dag ging helaas wat minder. Ik fietste langs een drukke weg (alle wegen zijn druk), waar wegwerkzaamheden waren. De voorband bleef in een richel zitten, waardoor ik rechts van de fiets viel, en enkele meters naar benenden denderde. Was ik 50 meter verderop gevallen, dan was ik tegen de vangrail gekomen. Waar ik gevallen was, waren ze die net aan het plaatsen (heb ik weer). Gelukkig niks gebrokenen en heb ik alleen schaafwonden. Toch ben ik geschrokken. Wat me nog het meest verontwaardigd, is dat niemand stopte of iets deed. Mensen hebben me bebloed en met kleerscheuren de weg zien opklimmen. Ook toen ik mijn wonden verzorgde keek niemand op of om.

Op dat gebied ben ik helemaal klaar met Polen. Er is zo gigantisch veel verkeer en er wordt zo hard gereden dat het geen goed fietsland is. Ik snap niet waar al die auto's vandaan komen... Dat mensen lekker thuis een kopje koffie gaan drinken of hun huis gaan verven in plaats van de hele dag in de auto te zitten.

Gisteravond op een camping kwam direct een Nederlandse fietser naar me toe (Marianne: ze zijn er wel, alleen niet zo veel). We hebben samen een biertje gedronken en wat gepraat. (Fietsers drinken altijd bier samen). Mijn verhaal over de valpartij verwonderde hem niets. Ook hij had het blijkbaar gehad met de Polen. Hij was drie weken geleden vertrokken vanuit Boekarest en neemt vanavond de nachttrein weer naar Nederland.

Morgen fiets ik richting Auswitsch en Birkenau, waar ik alleen Birkenau zal bekijken (Auswitsch ben ik al eens geweest). De volgende dag fiets ik richting Tjechie. Misschien richting Praag, misschien richting Wenen en misschien Boedapest... de tijd zal het aanduiden...

Warme, zonnige groetjes uit Krakau,

Paul.

Ps de laatste foto's van Oekraine en het vervolg van Polen staan online (niet zo heel bijzonder dit maal)