Tsjechie

Vanuit Sec in Tsjechie weer een verslagje. Tsjechie is alweer het elfde land waar ik doorheen zal fietsen.

Ik vergelijk de laatste drie landen als het eten van een diner. Litouwen: Unox-soep uit blik met af en toe een vleesballetje, geserveerd door een chagarijnige hospita. Polen: een groot bord met champignons en ananas -lust ik namelijk niet- in de mensa van de Universiteit van Tilburg. Het is goedkoop maar ook niet veel bijzonders. Dit alles geserveerd door racemonster en brokkenpiloot Jos Verstappen, die streng kijkt of je alles wel op eet. Met andere woorden: Polen is groot en het duurt een tijd vooralleer je er doorheen bent. Gedesillusioneerd wacht je op het desert. Komt daar vanuit het niets een princesje aanlopen met een gouden bord Tiramisu, gemaakt van de beste Mascarpone en verse slagroom - vind ik wel lekker. Excuses, ik heb te veel fantasie, denk ik. Van ter voren verwacht ik meestal niets van een land en laat me verrassen. Tsjechie heeft me zeker positief verrast. Het land is echt mooi en de mensen echt vriendelijk. Daarnaast is het er prima eten. Het fietsen is wel zwaar. In het oosten - waar ik nu ben - zijn alleen maar bergen. Het zijn van die venijnige bergen: ontzettend stijl. Niet dat ze net als in Frankrijk de weg soepel langs de berg heen leggen. Nee, hier in Tsjechie gooien ze de weg recht de berg op.

Het is niet dat Polen 100 procent is tegengevallen, dat zeker niet. Het is in ieder geval tegengevallen als fietsland. Ik hoef daar niet nog eens te fietsen. Achteraf gezien vind ik het toch best kanp dat ik meer dan 1.300 kilometer tussen die racemonsters heb gefietst. Ook vind ik het land tegenvallen. Er wordt gewoon niet veel van gemaakt. Daar kan je voor een deel ook uit afleiden hoe de mensen van een land zijn. Dat heeft niet alleen met geld te maken. Dingen afmaken en opruimen, daar hebben ze weinig kaas van gegeten. Dat ik dat als groot rommelmaker nog mag zeggen...
Ook heb ik natuurlijk leuke dingen meegemaakt. Zoals een keer dat ik in een klein dorpje in een winkeltje aangesproken werd door een oude man. De -jonge- verkoopster speelde tolk. De man was zo onder de indruk dat hij me direct uitnodigde om te komen slapen en te eten. Helaas was het vrij vroeg op de dag en ben ik niet op zijn aanbod ingegaan. Natuurlijk heb ik hem uitgebreid bedankt.


Kort: Tsjechie komt als een welkome verassing. Dit is weer waarom ik aan deze tocht begonnen ben: lekker fietsen met een goed gevoel. Natuurlijk wordt er hier ook hard gereden, maar niet zo hard als in Polen.

Ook ben ik een tijdje op zoek geweest naar nieuwe banden. Officieel gaan de banden 8.000 kilometer mee. Omdat mijn fiets tweedehands is, zullen de 8.000 wel ruim verstreken zijn. Het profiel is zo goed als weg en er komen kleine scheurtjes in de banden. Vandaar dat ik bij elke fietsenmaker ben gestopt om te vragen of ze dezelde banden hebben als die ik nu heb. Dat valt nog niet mee. Het zijn relatief dure banden en iedere keer krijg je hetzelfde te horen: "we kennen de banden, maar de Tsjechen willen ze maar niet kopen". Iedere keer proberen ze me een andere band aan te slepen. Dat heb ik toch maar niet gedaan. Door al het gewicht wat ik meesleep verwacht ik bij een normale band binnen de kortste keren een lekke band te hebben. Met mijn oude banden heb ik namelijk nooit problemen - lekke banden - gehad.

Op een gegeven moment werd ik er wel wat wanhopig van dat ik twee uur lang in een Internetcafe heb gezocht naar een fietswinkel die de Schwalbe banden verkoopt. Helaas heb ik niks gevonden. Vandaar dat ik de importeur gemaild heb. Tot dat ik gisteren langs een ski-winkel fietste, waar ik een klein fietslogotje zag. Ik had mezelf namelijk beloofd om alle fietswinkels die ik tegenkwam te bezoeken om opzoek te gaan naar de juiste banden. De eigenaar begreep me direct en na een tijdje zoeken toverde hij zomaar twee Schwalbe banden, maat 28 uit de kast. Ik voelde me als een kind die verlekkerd kijkt wanneer opa een vers geballen vlaai uit de oven haalt. De man heeft ze direct op de fiets gelegd. Enig nadeel is dat de voorband smaller is dan de achterband. In ieder geval kan ik een tijdje verder en zal ik wel verder op zoek gaan naar een bredere voorband. In Letland had ik bijvoorbeeld zeker niet kunnen fietsen met zon smal bandje. Maar ja, alles is hier verhard, dus prima te doen.

Morgen fiets ik een kort ritje naar Kutna Hora, waar een bijzondere kerk staat waar alles van menselijk botten gemaakt is. Ik heb er van gehoord toen ik de serie Long Way Round bekeken heb, over twee motorrijders die binnen drie maanden de wereld rondrijden en bij deze kerk uitkwamen.

Verder gaat alles goed. Af en toe kraakt mijn fiets verdacht veel en hoop ik maar dat alles goed gaat. Tot op heden wel...

Groetjes,

Paul

Ps een paar dagen geleden heb ik de laatste fots van Polen met Auschwitz en Birkenau geplaatst. Ook de eerste van Tsjechie staan online.

http://picasaweb.google.com/paulemans1